Η ιστορία των γυαλιών

Η ιστορία μας ξεκινάει με το γεγονός, ότι άνθρωποι από μία ηλικία και μετά δεν βλέπουν καθαρά στις κοντινές αποστάσεις, με αποτέλεσμα να χάνουν την πρόσβαση στην γνώση και πολλές φορές να μην μπορούν να συνεχίσουν την εργασία τους, όταν αυτή απαιτεί καλή όραση.

Για πρώτη φορά, γύρω στο 50 μ.Χ. ένας Ρωμαίος φιλόσοφος ονόματι Seneca, παρατηρεί ότι τα αντικείμενα φαίνονται μεγαλύτερα και πιο καθαρά όταν τα κοιτάς μέσα από ένα μπολ με νερό. Αυτό που δεν είχε καταλάβει όμως είναι, ότι δεν έφταιγε το νερό που έβλεπε τα αντικείμενα καλύτερα, αλλά το καμπυλωτό μπολ, πράγμα που απέδειξε τον 11ο αιώνα μ.Χ. ο μαθηματικός και αστρονόμος Alhazen.

Δύο αιώνες μετά, η θεωρία του Alhazen ξεκινάει να γίνεται πράξη, πιθανόν από ηλικιωμένους μοναχούς στην Αγγλία και στην Γαλλία, φτιάχνοντας καμπυλωτά κομμάτια κρυστάλλων, τα οποία τοποθετούσαν πάνω στα κείμενα τους, ώστε να μπορούν να τα διαβάσουν.

Ταυτόχρονα ξεκινάει μία νέα βιομηχανία με έδρα την Βόρεια Ιταλία, όπου κατασκευάζουν οφθαλμικά κρύσταλλα, τα οποία αρχικά τα τοποθετούν σε ένα κομμάτι ξύλο με δύο σχισμές για να μπαίνουν τα κρύσταλλα.

Καθώς περνούν τα χρόνια το νέο αυτό προϊόν ταξιδεύει ανά τον κόσμο με τους κατασκευαστές να μελετάνε το ιδανικό σχήμα και υλικό. Γύρω στο 1700 οι κατασκευαστές ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν κατά βάση το κέλυφος χελώνας για να φτιάξουν τον σκελετό των βοηθητικών γυαλιών.

Σύντομα όμως έπρεπε να αντικαταστήσουν το κέλυφος χελώνας με ένα άλλο υλικό, λόγω του μεγάλου βάρους που έπεφτε πάνω στην μύτη. Σήμερα οι ''κοκκάλινοι'' σκελετοί φτιάχνονται κυρίως από ένα υλικό με βάση το βαμβάκι ονόματι acetate (ακετάτη) ή αλλιώς πάστα, στην οποία συνεχίζουν πολλές φορές να δίνουν το χρώμα της χελώνας (ταρταρούγα).